Bamasur Horasan’ın Meşed (Ateş Kenti) kentinde Bezircan köyünde asasını ateşin içine atar ateş söner ve yalnız asasının ucunda köz kalır. (Közün adı Kosigi’dir.) Bunun üzerine “Artık burada ocağımız tütmez gitme vakti geldi” der ve Kosigî’yi havaya atar. Palu’ya düşer. Tekrar havaya atar bu defa da Muxundu’ya düşer. Varır bakar ki ucu ateş olan asa düştüğü yerde yeşermiştir. Baba Mansur’un bu kerameti oğlu Seyit İbrahim‘den devam eder. Lakapları “Çik Fıryanlardır.” ‘Çik Fıryan’ Kürtçe; Ateşi uçan veya ateş uçuran anlamındadır.